Vandaag weer alleen op pad. Ik heb er veel zin in, want van de week is de 30 mm macro-lens binnengekomen en ik wil hem graag testen. Mariëlle moet deze vrijdag werken, maar ik wil hem niet nog een weekje ongebruikt laten. Helaas is het wat regenachtig en met een zuidwest-5 verre van ideaal. De hele week is het topweer en op mijn vaste vrije dag is het weer omgeslagen. Ik heb gekozen voor Anna Jacobopolder. Ik laat mijn favoriete linker strekdam maar voor wat hij is. Witte golven klappen op de dam. Niet handig om veilig te water te gaan. Ik ga de mooie nieuwe trap maar eens testen, deze ligt ideaal en net na hoog water de ideale instap. Na de vlotte instap duik ik richting de richel en volg het rifje naar rechts. Aiii, zicht is niet heel lekker rond de halve meter. Ik zak dieper naar twaalf meter, maar veel beter wordt het zicht niet. Ik zoek hard naar sepiastokken of -tentjes, maar kan er niet heel veel vinden. Jammer, ik zoek naar wat objecten om foto’s van te maken, maar het blijft bij wat krabben. Door het slechte zicht en gebrek aan leuk foto-materiaal verlies ik een beetje de motivatie en na 40 minuten besluit ik weer terug te duiken. Helaas komt er dan ook net een boot langs, die ergens in de buurt blijft liggen. Wat een klere herrie, geluid draagt best heel ver onder water en je hebt geen idee waar het nu exact vandaan komt. Mogelijk ligt de boot bij de steiger. Ik blijf maar even liggen en probeer nog wat krabbetjes en garnalen te fotograferen. Na 20 minuten vertrekt de boot en duik ik snel langs steiger en ik loop via de nieuwe trap het water uit. Snel omkleden, want het regent. Ik twijfel wat te doen. Lekker naar huis of toch een gokje bij de Zeelandbrug? Eerst maar even vullen en op weeronline zie ik dat het rond twaalven droger wordt. Bij de brug aangekomen kijk ik even bij het water en spreek nog twee duikers aan. Het zicht is niet best, maar wel te doen is het antwoord. Oke, klaar maken en erin denk ik, want ik ben er toch. Ik besluit gelijk te gaan kijken bij de oostelijke tentjes. De eerste vier meter is het zicht een paar decimeter, maar vanaf de vijf meter is het inderdaad wel te doen met iets tussen de 0,5 en 1,0 meter zicht. Ik struin de tentjes een voor een af, maar veel stof en ook best veel andere duikers. Geen idee waar hier de paardjes zitten. Er zouden er 3 of 4 moeten zitten, maar we hebben ze nog nooit gevonden. Na twintig minuten besluit ik naar mijn eigen zeepaardje te gaan, die ik een paar weken geleden zelf heb gevonden. Ik laat me zakken naar elf meter en duik naar het westen tot de andere zijde van de brug. Met matig zicht duurt het wel even voor ik het tentje heb gevonden, maar bij de vierde poging duik ik er bijna tegenaan. Onze kleine vriend zit diep verscholen tussen de sponsjes in het midden van het tentje. Ik ben alleen en er komen ook geen duikers langs, dus ik kan op mijn gemak kijken en af en toe een foto maken als hij even tussen de stokjes door te zien is. Ik krijg maar weinig kansen, maar ben best wel tevreden met een paar plaatjes. Op één foto lijkt hij zelfs een kreeftje te hebben gevangen om te eten, maar zeker weten doe ik het niet. De kreeftjes zitten overal op, dus misschien ook op zeepaardenbekkies. Het is alweer anderhalf uur na de kentering als ik terug duik naar de trap. Langs de pijler stroomt het best pittig, maar wanneer ik oversteek naar de dijk is het allemaal prima te doen. Ondanks het zeer matige zicht heb ik me prima vermaakt en de 30 mm is zeker een goede aanwinst. Volgende week mischien weer terug met Mariëlle.
