Alle spullen zijn gepakt en we willen een kijkje gaan nemen bij het Sas in Goes. Gaan jullie duiken, vraagt mijn zoon. De proefwerkweek zit erop en ik hoef op vrijdag niet naar school. Mag ik niet mee? Tuurlijk, leuk, gezellig, dat is lang geleden. Razendsnel wordt er nog een extra setje klaargemaakt. Gelukkig zijn alle flessen afgevuld. Leuk, het is alweer een jaar geleden dat we met z’n drieën zijn gaan duiken. Door corona zijn er ook twee duikvakanties geannuleerd, dus Timo zijn spullen zijn al heel lang niet meer nat geweest. Bij het Sas is het rustig, als we aan komen rijden gaan er net twee duikers te water. Toch lekker om doordeweeks te duiken. Vijf minuten voor LW laten we ons onder zakken en duiken richting noordoost. Het is een tijdje ondiep en we scharrelen rustig rond. Ik zie dat Timo geen enkel probleem heeft en ontspannen rond duikt. Niet te zien dat hij er een jaar niet in heeft gelegen. Mariëlle haar rammelaar klinkt en ja hoor een hele kluwen met eiersnoeren en een drietal ruwe wratslakken. Al vaker naar gezocht en niet gevonden, maar nu blijkt de slak ineens massaal voor te komen. Mariëlle maakt wat foto’s en ik en Timo vinden nog meer ruwe wratslakken. Langzaam dalen we af, nadat we even een dijkje over zijn gezwommen. Op zich is het een wat saaie duik. Af en toe een loslopende kreeft, diverse noordzeekrabben, jonge donderpadden en botervisjes. Ik laat Timo de paarse kokerwormen zien. Er groeien hier opvallend veel kolonies met mosdiertjes, erg mooi die bosjes. Het rif knikt water steiler naar beneden en hier zouden ergens de sepiatentjes moeten staan. We laten ons zakken tot ruim elf meter en komen in een zee van brokkelsterren terecht. Ook de sepiastokken zijn geheel bedekt met brokkelsterren. We duiken een paar minuten rond, maar ik kan geen kale stok vinden of een stok met iets anders dan brokkelsterren. Na ruim een half uur draaien we weer en stijgen langzaam op. De brokkelsterren zijn weer verdwenen en de ruwe wratslakken zijn hier weer de baas. Mariëlle geeft de camera over en gaat na een klein uurtje met Timo naar de kant. Ik ga nog even mijn best doen op een plaatje van de ruwe wratslak en zijn of haar eitjes. Ik vind tientallen slakken, maar geen een zit echt perfect. Door de loep kan ik ze op mijn gemak bekijken. Ze zijn met 3 à 4 centimeter toch een stuk groter dan ik dacht. Na bijna 80 minuten begint de stroming toch wat hinderlijk te worden met het fotograferen en ik besluit richting de kant te duiken. Met de stroming in de rug zoef ik rap naar de kant.
