Afgelopen week zagen we wat meldingen dat het zicht bij de brug weer wat beter is. Dus vandaag vrij genomen om een kijkje te nemen. Het is rustig met drie auto’s. Allemaal bekende winterdoorduikers. We besluiten snel te vullen en om te kleden en liggen als eerste in het water. Zicht is ruim anderhalve meter. In vergelijking met de Grevelingen is dat slecht, maar voor hier is het best oké. We steken over richting de pijlers en verbazen ons er over dat we ineens al op een meter of acht zitten. Hebben we de pijlers nu gewoon gemist, hoe is het mogelijk? We dalen verder af en gaan de vlakte op. Uiteraard weer veel brokkelsterren, pauwkokerwormen, harlekijnslakken. Ineens zie ik een klein takje geweispons, dit is inmiddels best bijzonder aan het worden. De tubularia staat her en der mooi in bloei. De vlakte is toch wat grauw en als ik zie dat we al op 15 meter zitten sein ik naar Mariëlle dat ik weer terug wil naar de voet van de dijk. Na een paar minuten zien we weer wat stortsteen en we scharrelen rustig richting het oosten op een meter of elf. Ineens zwaait Mariëlle met haar lamp. Wauw, dat is leuk en lang geleden dat we bij de Zeelandbrug een slanke waaierslak hebben gevonden. Mariëlle neemt de tijd om het slakje goed vast te leggen. Leuke waarneming. We gaan weer verder en na 50 minuten is de 50 bar in zicht. We stijgen langzaam naar de 5 meter om vervolgens weer richting het westen te duiken. We besluiten even boven water te gaan kijken waar we nu zitten. Hmmm, de trap is een stuk verder dan ik dacht. Nog even afzakken en onder water richting de trap. Als we het water weer uit klauteren zijn we niet al te enthousiast. Dankzij de tubularia en de slanke waaierslak krijgt de duik nog net een voldoende, maar daar is alles ook mee gezegd. We spoelen snel onze spullen. Heerlijk dat we dat dan vanmiddag thuis niet meer hoeven te doen. Na een kort praatje met een van de andere duikers horen we dat deze ook niet al te enthousiast was. Nog duidelijk winter en voorspelbaar.
Wat een prachtig slakje!