Even wat twijfel of er deze week wel gedoken gaat worden. De zichtmeldingen uit de Oosterschelde zijn niet veelbelovend. We besluiten toch richting Zeeland te rijden. Alweer lang geleden dat we in de Grevelingen lagen. Bij Dreischor is het zicht hopelijk wel oké. Op het moment dat we de auto parkeren stopt het met regenen en doet de zon wat waterige pogingen om door te komen. De wind is ook gaan liggen. Wat een mazzel. Slechts drie auto’s op de parking. Snel omkleden, de steiger op en trapje af het water in. Aan de oppervlakte zwemmen we nog een twintigtal meter naar links voor we ons laten zakken. Vandaag willen we proberen dat kasje te vinden dat hier ergens op de vlakte staat. Het zicht is heerlijk en bedraagt circa 6 meter. We maken redelijk snel diepte. Op de zandvlakte staan diverse sponzen en het zand is bezaaid met de gestippelde tweedraads kokerworm. Marielle laat mij een groene borstelworm zien. Lang geleden dat we die zagen. Ik dacht dat deze alleen bij de Kerkweg zaten op een diepte van een meter of 25. We duiken verder over de zandvlakte, waar ik ook nog een schepje vind. Ik zie een paal staan en langzaam begint zich ook weer wat rif te vormen. Hmmm, ruim dertien meter al. De kas staat op tien meter. We gaan weer wat ondieper en scharrelen wat rond over de vlakte. Plots zwaait Marielle met haar lamp, gevonden! We duiken rond de kas en ik vraag me af hoe mensen dat ding zo netjes hebben weten neer te zetten. De begroeiing is wat karig, maar niet zo gek als je bedenkt dat het al eind november is en de watertemperatuur nog maar negen graden is. Ik probeer wat plaatjes te maken. Pfff, wat een groot object. Lastig om er helemaal op te krijgen en ook nog te belichten. Na wat pogingen gaan we diagonaal terug naar de kant om nog even bij de rifbollen te kijken. Leuk, sommige zijn mooi begroeid met oranje sponsen. Gelukkig past dit allemaal wel eenvoudig op de foto. Na veertig minuten komen we aan bij het talud en snuffelen wat tussen de oesters. Tussen een paar oesters denk ik een wijde mantel te zien. Ik sein Marielle en ze kijkt ook verbaasd. Wat is dit? Ik heb niet helemaal de juiste camera-setting bij me, maar wil deze tweekleppige zo goed mogelijk vastleggen. Later blijkt dat we een zeldzame bonte mantel hebben gevonden. Na een paar minuten gaan we weer richting de steiger om wat bij de palen te snuffelen. Marielle heeft het inmiddels koud en gaat de trap op. Ik besluit nog een kwartiertje te blijven om wat foto’s te maken van al die roodwieren die hier ondiep groeien. Heel fraai als het zonnetje licht door komt. Ik zie nog talloze groene wierslakken en een paar bruine plooislakken. Ondiep leven ook diverse gore zakpijpen. Een kreeft vindt het allemaal maar niets en doet wat schijnaanvallen richting mij. Prima jongen, je hebt gelijk, 67 minuten is lang zat. Ik ga er wel uit.
