Afgelopen vrijdag stond er een duikdag op het programma, maar doordat het stormde hebben we deze maar laten schieten. Mariëlle is gaan werken en ik ben wat andere klusjes gaan doen. Komende twee weken is er geen tijd om te gaan duiken, dus op zaterdag begon het toch te kriebelen en besloten we op zondag naar Zeeland te gaan. In de ochtend eerst een kijkje genomen bij duikstek De inlaag bij Wolphaertsdijk. Een relatief kleine duikstek, dus druk zal het hier niet kunnen worden. Er staan vijf auto’s en we parkeren een stukje verder. Omkleden en we gaan als tweede koppel het water in. We slaan rechtsaf, maar blijven op een diepte van 1,5 à 2 meter al hangen om de Japanse zeepbelslakken te bekijken en fotograferen. Terwijl Mariëlle foto’s maakt kijk ik wat rond. Heel veel jonge vis op het ondiepe plateau. Als we na een kwartiertje door gaan komen we bij de mini-dropoff en zakken langzaam af naar een meter of 7. Hier begint het zand. Vanaf daar gaan we weer langzaam omhoog. Eindelijk vindt Mariëlle een kruiskwalletje. Het diertje duikt vrij snel het rode wier in. Foto’s maken is dan erg rommelig, omdat het diertje niet los komt van de achtergrond. Halverwege de duik ruilen we weer van rol. Ik ga hard op zoek naar een nieuwe kruiskwal, maar helaas vind ik er geen eentje. Wel veel mooie sponsjes, veel visjes, wat garnalen en ondiep kom ik weer wat in het gebied met de Japanse zeepbelslakken en de vele gele eitjes. Ik doe mijn best om een paar mooie exemplaren te vinden en vast te leggen. Geen idee of het lukt, maar met zoveel foto’s moet er wel iets tussen zitten vermoed ik. Ik ben Mariëlle kwijtgeraakt en ga even boven water kijken. Ik zie haar niet en met de golfjes zie ik ook niet waar ze ligt. Ik laat me weer onder zakken en verwacht haar zodadelijk wel weer tegen te komen bij de verderop gelegen strekdam. Met twee meter diepte is het meer snorkelen dan duiken. Ik maak wat meer vaart en speur het water af naar kruiskwallen. Ik zie oorkwallen, Amerikaanse ribkwallen en zeedruifjes genoeg en uiteindelijk toch nog een verdwaalde kruiskwal. Ik ben helemaal blij dat ik hem gevonden hebt, maar nu nog een goede foto zien te maken. Man, man, man, wat zijn die kwalletjes onrustig. Niet te doen om ze in beeld te houden en dan ook nog met de snoot goed te richten. Na diverse mislukte pogingen heb ik de snoot er maar af gehaald, zodat ik zeker weet dat ik raak flits. Helaas nog meerdere malen onscherpe plaatjes en steeds een uit beeld dansend kruiskwalletje. Diafragma zover mogelijk dicht en een zo snel mogelijke sluitertijd. Door het te felle flitslicht wel steeds wat zweefvuil op de foto, maar dan later maar wat extra poetsen denk ik. Na een uur ben ik er klaar mee. Op anderhalve meter foto’s maken is zwaar en onhandig. We gaan thuis wel zien wat er geschoten is. Mariëlle is er uit begrijp ik als ik haar op de dijk zie staan. Eigenlijk geen idee waar ze afgelopen 15 minuten is geweest. Te druk bezig geweest met die kwal. Tja, onderwaterfotografen zijn dramatische buddies. Bij de auto weer even bijkletsen en dan rijden we naar de Oosterschelde.
De Zeelandbrug laten we links liggen, want het is zondagmiddag en goed weer. Dan kun je een rustige duik wel vergeten. We rijden door naar de Plompe Toren. Nog even eerst de boterhammen naar binnen werken en op ons gemak het water in. Het is toch een stuk drukker dan we dachten, maar we gaan nu niet meer naar een andere plek doorrijden. We wachten tot bijna iedereen er in ligt en gaan exact op de kentering te water. Heerlijk rustig zakken we onder. Het zicht is zeer slecht, dus de buddylijn wordt even vastgemaakt. We laten ons steeds dieper zakken en vanaf acht meter is het zicht best goed te doen. We duiken richting zuid en zakken steeds dieper tot beneden de 25 meter. Beneden is het aardedonker, maar het zicht is met een meter of twee prima. Alles is mooi begroeid en de zeesterren zijn echt overal aanwezig. Stilletjes hopen we op een ontmoeting met een haaitje, maar deze laten zich niet zien. Op deze diepe talloze Flamenco platwormen, tweemaal een gehoornde slijmvis, noord zeekrabben, een mooie sponspootkrab en weer eens een pitvis. Na 20 minuten gaan we weer langzaam omhoog. Echt heel fraai om hier te kunnen duiken. We zien niet echt bijzondere dingen die vastgelegd hoeven te worden, maar toch geniet ik erg van deze duik. Ondiep weer gladde wratslakken, een zeenaald, bruine plooislak en wat garnalen. Het zicht neemt inmiddels hard af en als we de veiligheidsstop hebben gehad na 58 minuten, maak ik de buddylijn los, zodat we allebei op eigen houtje naar de trap kunnen duiken. Ik ga eerst even boven kijken om te oriënteren en verbaas me over hoe ver we naar het westen hebben gedoken. Gelukkig komt het water nu rap op en redelijk snel duik ik op twee meter diepte richting de instap. Ik kom vijf meter naast Mariëlle weer boven. Lekkere duikdag was het en de conclusie is dat het op zondag best wel goed te doen is qua drukte, mits je niet voor al te populaire stekken kiest.
