Een zomerse dag van boven de dertig graden. Aangezien de kentering in de middag valt, besluiten we de droogpakken maar in de kast te laten en lekker in ons natpakkie te gaan. We zijn redelijk vroeg en parkeren naast de spoelbak. We wandelen naar Kulkenol en eten daar onze boterham op en wandelen dan weer terug. Omkleden en snel het water in, want het is best wel heet na de korte wandeling in de volle zon. Het water is heerlijk fris met 19 graden en we duiken tussen de pijlers door. Hier zien we de eerste gestippelde mosdierslakjes al en er zullen er nog vele volgen. Mariëlle maakt wat plaatjes, maar het is lastig om er eentje te vinden die echt goed zit voor de foto. We zakken weer wat dieper en komen naast de mosdierslakjes nu ook steeds meer gladde wratslakken tegen. Soms alleen, maar vaak in enorme klompen van meerdere exemplaren. Enorm lastig om hiervan de voorzijde en rinoforen te vinden. Meerdere foto’s zijn nodig en hopelijk zit er wat goeds bij. We zakken weer verder en genieten
van de vele kokerwormen. Hele velden kom je op sommige plekken tegen en soms zitten ze ook vol met hele kleine sepia-eitjes. We zitten op 15 à 16 meter, duidelijk in de blauwtipjeszone. Wat een mooie slakken zijn dit toch. Mariëlle doet hard haar best en na 40 minuten is het mijn beurt om foto’s te maken. Met het overgeven van de camera besluiten we ook weer langzaam terug te gaan en wat ondieper te gaan. Botervisjes zijn er volop en ik probeer zelf ook om wat gladde wratslakken vast te leggen. Voor de 45 mm lens zijn ze best wat aan de maat zie ik. Ik kom nog een ruwe wratslak tegen. Deze is toch weer wat eenvoudiger vast te leggen dan de gladde wratslak. De zuurstok-zakpijpen zijn ook best aan de maat aan het worden en vallen best op. Na een klein uurtje geeft Mariëlle aan dat ze wat kramp begint te krijgen en er liever uit gaat. Ik geef het oke teken en we gaan uit elkaar. Ik kom bij wat kale sepiastokken en speur met mijn lamp de stokken af. Hopelijk een zeepaardje. Ik had al doorgekregen dat ze hier zitten, maar het is altijd maar weer de vraag of je ze kan vinden. Ik schuif door naar de volgende stokken en struin zo een paar tentjes af. Bij het vijfde tentje is het bingo. Ik zie het diertje onderin en in het midden zitten. Mooie beestje hoor. Het zicht is prima, dus even wachten op een goed moment. Als ik na twee minuten zie dat het diertje goed gaat zitten en in actie wil komen, komen er ineens twee enorme onrustig zwaaiende schijnwerpers aan. Het hele tentje is verlicht en als er dan ook nog onderlangs een arm komt met een GoPro baal ik wel behoorlijk. Ik blijf nog even hangen, maar wordt best onrustig van dat geduw. Het zicht van een meter of vier is al snel naar een meter teruggelopen. Op zich best oke, maar rustig wachten zit er niet meer in. Als er vervolgens ook nog een buddylijn bijna aan mijn flitser blijft haken weet ik dat ik niet lang meer zal blijven. Ik maak een paar foto’s. Ziet er acceptabel uit en ik besluit me terug te trekken uit de zwaaiende schijnwerpers. Ik heb nooit begrepen waarom sommige mensen zoveel licht meenemen. Het wordt er echt niet mooier of beter op. Veel lucht heb ik trouwens ook niet meer, dus prima om naar boven te gaan en nog even de safety stop te maken. Ik zie tijdens de drie minuten veiligheidsstop nog vele klauwpootkreeftjes. Eentje is aan de wandel en is ook wat groter dat degene die in de kokertjes zitten en ik besteed de drie minuten aan dit kleine beestje. Verder zoek ik nog naar de knikkokerwormen die hier ook ergens zouden moeten staan. Ik speur diverse rotsen af met mijn loep, maar heb nog niet een goed zoekbeeld in mijn hoofd en weet ze helaas niet te vinden. Langs de kant op een meter of drie nog een school met jonge pollakken. Heel even dacht ik aan lipvissen, toen aan steenbolkjes, maar die zien er echt
anders uit. Helaas geen foto weten te maken. Ik ben inmiddels weer bij de aluminiumleuning en heb weer vijf kwartier mogen genieten.
