Het is de eerste duik van 2024. We gaan naar de Nieuwe kerkweg omdat de kentering zeer slecht uitkomt. Er is helemaal niemand op de parkeerplaats. Althans geen duikers, maar wel aardig wat klussers die met het terras van het restaurant bezig zijn. We vullen de flessen goed af, want we willen naar het diepe rif op 25 meter. Aankleden neemt wat meer tijd in beslag dan normaal. Mariëlle heeft met de kerst haar nieuwe Santi gekregen en ik heb mijn latex nekseal laten vervangen door een nieuwe neopreenseal. Wat een overgang van verweekt uitgelubberd latex naar een iets te krappe dikke nekseal. Ik heb het gevoel of mijn keel dichtgeknepen wordt. Als we ons een half uur later onder laten zakken merk ik dat ik bijna geen last heb van de seal. Gelukkig maar! Mariëlle seint ook dat ze heel happy is met haar nieuwe pak. Het zicht is drie tot vier meter, maar als we het dijkje overgaan en de diepte in willen wordt het zicht heel snel slecht en melkerig. Mariëlle seint wat doen we. Ik zeg doorgaan, maar vanaf 10 meter zien we bijna niets meer en we besluiten terug te duiken naar het dijkje op een meter. Hier is het zicht wel acceptabel. Er is maar weinig leven. Diverse driekantkokerwormen, krabben, aasgarnalen en natuurlijk de diverse sponsen, zeesterren, zakpijpen en oesters. Ik probeer nog wat foto’s te maken, want met de macro kun je meestal wel uit te voeten. Na 45 minuten zwaait Mariëlle dat ze eruit gaat. Ik scharrel nog even bij de steigerpalen rond en probeer nog wat roodwier en hydroïdpoliep te vereeuwingen. Na een uur vind ik het ook welletjes. Het water is vier graden, dus een uurtje is zat. Zeker als er niets bijzonders te vinden is. Het uitdoen van de duikpakken is even lastig. Gelukkig kunnen we elkaar een handje helpen. Nieuwe nekseals en koud weer zijn een lastige combi. Van het pak uitdoen heb ik het alweer warm gekregen.
