Van de week zag ik op facebook weer veel dahlia’s voorbij komen. Leuk en ik besluit om weer eens dahlia’s te gaan zoeken bij de Nieuwe Kerkweg, Den Osse. Het is rustig vandaag. Helaas regent het steeds, maar dat levert wel een zeer fraaie dubbele regenboog op. Na het omkleden loop ik op mijn gemak richting de steiger. Ik ga er bij de linker zijtrap in en duik rechtdoor naar de richel. Het zicht schat ik op zo’n 6 meter. Het water zit helemaal vol met Amerikaanse ribkwallen. Helaas regent het nog steeds en is het zeer somber weer, dus de zonnestralen kunnen we wel vergeten, maar wie weet trekt het later op de duik nog open. Ik duik rond de 3,5 meter richting west en speur naar een dahlia. Ik kan niets vinden, maar mijn hoofddoel is de verre fotogenieke dahlia op het plateau. Na een kwartier scharrelen ga ik rustig het plateau op en als ik ondiep ben ga ik even boven water kijken. Aha, nog een meter of dertig volgens de routebeschrijving die ik gisteren via FB kreeg. Ik trek baantjes van noord naar zuid, maar na een half uur begin ik me toch af te vragen of het wel gaat lukken. Een paar jaar terug heb ik al eens een paar duiken besteed aan deze dahlia, maar ook toen heb ik deze niet kunnen spotten. Ik ga weer langzaan terug naar de steiger en zie ineens een dahlia. Deze is nieuw voor mij en zit wat onhandig diep in een putje tussen de oesters. Na wat gehannes met de flitsarmen weet ik een acceptabele foto te maken. Ik maak nog even flink vaart en ga nog even langs bij de twee dahlia’s rond de 5,5 meter schuin voor de steiger. Deze zijn snel gevonden en na een paar foto’s moet ik er echt uit, want mijn blaas staat op knappen. Missie ‘verre zeedahlia’ wederom mislukt, denk ik als ik in de regen weer terug naar de auto loop.
Nadat ik mijn boterham op heb gegeten komt de zon uiteindelijk toch door en besluit ik een tweede duik te maken bij Scharendijke. Met het goede zicht en nu ook de zon zou ik weer eens mooie foto’s kunnen maken van de wrakjes daar ter plaatse. Ik vul mijn fles en tien minuten later ben ik bij de haven van Scharendijke. Ik ben de enige en een klein half uur later laat ik mij onderzakken bij de steiger. Ik schiet mijn kompas en zie dat het zicht zeker weer een meter of zes is. Veel minder Amerikaanse ribkwallen, dus dat is ook fijn. Als ik op 6,5 meter ben zie ik een enorme mist hangen boven het zand. In no-time is het zicht terug naar een paar decimeter. Ik laat me nog even zakken tot een meter of acht. Balen, wat nu bedenk ik me. Ik besluit ondiep richting de pier te duiken om weer even bij het oude wrakje te gaan kijken. Deze ligt minder diep dus wie weet. Ondiep kom ik op het zand een joekel van een schepje tegen. Deze slakjes zitten hier dus ook al. Na een minuut of dertig duik ik de strekdam over. Onderweg valt mijn oog op een dahlia. Even een paar foto’s maken, want dit blijven mooie dieren. Aan de andere zijde van de strekdam laat ik mij langzaam zakken. Diverse kreeften en flinke noordzeekrabben kijken me aan als ik het wrakje zie liggen. WoW, wrakje is niet het goede woord. Inmiddels is het best wel een wrak. De laatste keer dat ik hier was lag het wrak nog veel meer in het rif. In de laatste paar jaren is het wrak behoorlijk vrij gekomen. Helaas moet ik constateren dat de zandmist ook hier hangt. Vanaf zes meter zie je een soort deken hangen. Ik laat me er even in zakken, maar dat is helemaal niets. Ik maak nog wat plaatjes van de noordzeekrabben op het wrak en zie in de ramen van het wrak diverse steembolken voorbij zwemmen. Langzaam ga ik weer richting het begin van de strekdam. Ondiep probeer ik nog wat zonnestralen te vangen in een foto van Japanse bessenwier dat is overwoekerd door een dunne laag geleikorstachtige begroeiing. Ik zit nu op 1,5 meter diepte en 66 minuten. Prima, denk ik en werk mij weer overeind en loop nu heerlijk in het zonnetje terug naar de auto.
