Het is iets drukker dan we hadden verwacht als we op vrijdagochtend de parkeerplaats bij Dreischor opdraaien. De meeste duikers zullen wel op zoek gaan naar de zeedonderpadden. De flessen nog even vullen, een kort praatje maken met een paar duikers en snel nog even een broodje naar binnen werken, want we duiken precies tijdens de lunchtijd. Ik heb er zin in. Mariëlle vernauwd nog even de schachten van mijn wanten. Waar ductape al niet goed voor is denk ik. Vorige week nieuwe wanten besteld, die helaas wat vertraging hebben met de post, dus nog een keer op een wat klungelige manier. Niet veel later staan we op de steiger en kijken we naar het inmiddels frisse water van 4 graden. We zwemmen rechtuit naar de eerste rifbollen. Het is druk beneden, een paar duikers hangen hier bij elkaar. We besluiten gelijk door te duiken naar het oosten. Het zicht is wat stoffig, maar met een krappe 5 meter op zich best aardig. Samen speuren we op het rif naar de zeedonderpadden die hopelijk op een nest zitten en in januari altijd erg mooi gekleurd zijn. Afgelopen jaren was het stilletje met zeedonderpadden bij Dreischor. Hopelijk hebben we dit jaar meer geluk. Van een collega-fotograaf nog wat tips gehad, dus het zou moeten lukken. Na een zestal minuten zie ik wat ik zoek, een mooie klodder witte eitjes en vadertje donderpad zit er netjes onder. Ik sein Mariëlle en die gaat aan de slag voor de foto. Ik zie dat de tweede flitser die vorige week niet wilde meewerken gelukkig zijn werk vandaag wel doet. Ik duik door op zoek naar meer nestjes. Hoe verder naar het oosten, hoe beter het zicht. Na 10 minuten ben ik weer terug en zie dat Mariëlle nog druk bezig is en inmiddels gezelschap heeft gekregen van een bekende, die net weer weg zwemt als ik er ben. Als Mariëlle klaar is duiken we over de rifbollen en zoeken we deze een voor een af. Ik poseer nog even boven een bol, maar Mariëlle schudt na een paar foto’s nee en we zoeken weer verder. Nadat we alle bollen gehad hebben gaan we op het westelijke rif weer verder met zoeken. Ditmaal vindt Mariëlle een nest met zeedonderpad. Het is een hele fraaie met mooie rode eitjes. Er staan 35 minuten op de klok en de tweede helft van de duik is het mijn beurt om de plaatjes te maken. Heerlijk dat de tweede flitser het weer doet, die heb je toch wel nodig met de groothoekplaatjes. Mariëlle geeft na 45 minuten aan dat ze het koud krijgt en er uit gaat. Ik ga nog even door, want deze donderpad is een stuk actiever dan de eerste. Als ik tevreden ben ga ik ook naar de steiger en besluit de palen ook nog maar eens vast te leggen. Ik kijk op de computer, 61 minuten en nog 100 bar. Ik besluit toch nog even bij de bollen te gaan kijken. Als ik weer naar beneden duik zie ik weer dezelfde bekende duiker druk bezig. Wow, die videolampen van hem geven een enorme berg licht. Ik ga even heel voorzichtig boven hem hangen en kijk mee op de enorme display. Mooi scherp en super om te zien. Ik stijg weer voorzichtig een meter op en duik weer een rondje rifbollen. Ik kijk naar mijn eigen display. Wat is die eigenlijk zielig klein. Tja, er zit wel verschil in de spullen van een amateurfotograaf en een professionele onderwaterfilmer. Van een afstandje kijk ik nog even naar de enorme filmcamera die netjes op een statief staat. Wat een apparaat is dat zeg. Heel even denk ik zal ik een shot maken van een onderwaterfilmer in actie, maar ik besluit het toch maar niet te doen. Ik wil niet in de weg zitten en zijn opname verstoren. Ik lig alweer vijf kwartier in het water en krijg toch wat frisse handen. Na de duik maken we nog wel even een praatje denk ik als ik weer terug naar de trap zwem. Bij de steiger zie ik dat Mariëlle staat te wachten. Samen lopen we weer terug en we hebben genoten. Binnenkort weer terug is de conclusie.
