De telefoon gaat: mijn nieuwe droogpak is binnen. We zitten midden in de lockdown, de winkels zijn dicht, maar gelukkig kan het pak wel afgehaald worden. Zo kan ik het jaar toch afsluiten met een droogduikje. Op de valreep van 2021 kiezen we om een duik te maken bij de Oesterdam. We wilden nog steeds een keer op zoek gaan naar de zonneroos. Bij de duikstek is het met drie auto’s rustig. Ik hijs me in mijn nieuwe Santi-emotion. Het pak zit als gegoten. Ik ben blij met het maatwerk, want de pasvorm is duidelijk beter dan bij mijn vorige twee droogpakken. Alleen blijkt het borstventiel exact achter de borstband van mijn jacket te vallen. Nooit over nagedacht. Ook mijn wanten met lange schaften zitten in de weg. Deze wanten gaan binnenkort vervangen worden is gelijk duidelijk. Tien minuten later zakken we onder, zwemmen eerst richting het zuiden en slaan dan af naar oost. Pffff, wat een zicht, de eerste 2 meter gaan nog wel, maar dan houden we een krappe meter over. Jammer, maar ik zit er wel lekker droog bij denk ik. We duiken een meter uit elkaar en screenen de bodem af naar de zonneroos. We zien niets bijzonders, wat grondels, slibanemonen, zeeanjelieren, een eenzame harlekijn en heel veel stof. Met dit zicht gaat de zonneroos missie wel een klus worden. We hadden natuurlijk beter naar Dreischor kunnen gaan, want daar heb je momenteel meters zicht denk ik. Na 15 minuten zoeken heb ik best wel spijt dat we voor de Oesterdam hebben gekozen. We zoeken stug door en na 20 minuten seint Mariëlle mij. Ik kijk wat ze heeft gevonden, een verfomfaaide slibanemoon??? Hmmm, of is het toch iets anders. Zou het toch een zonneroos zijn. Mariëlle maakt wat foto’s en ligt op een duidelijk herkenbare plek, zodat ik zeker weet dat ik haar terug kan vinden. Ik duik wat verder door en na een paar meter zie ik ineens wat we zochten. Een bosjes zonnerozen, twee grote exemplaren van ruim 4 cm en vier kleintjes van circa 1 cm groot. Missie gelukt, ik duik weer terug en zie Mariëlle al snel weer. Ik laat haar deze mooie bloemdieren zien en hoop dat de foto’s een beetje gaan lukken in deze baggerbende. Na 5 minuten gaat het duimpje omhoog. Ik maak het gebaar of we nog even naar het ponton zullen gaan duiken. Mariëlle knikt, we laten ons zakken naar een meter of tien en duiken richting het westen. Ik zit af en toe flink te klooien met het riempje van mijn jacket wat exact over mijn inflatorknop loopt. Vreselijk onhandig om in te drukken, moet hier thuis eens goed naar kijken. We duiken over het slik en we komen het en der wat stokken tegen, maar het is allemaal niet veel soeps. We zouden toch echt al bij het ponton moeten zijn. Ik kijk Mariëlle aan en die schudt nee en geeft aan dat we maar naar de kant moeten. Beetje suf, we vinden wel een zonneroos van een paar centimeter en geen ponton dat meters groot is. Als we na 46 minuten boven komen overleggen we even. Mariëlle vind het best, missie gelukt en op naar de auto. Ik kan het niet hebben dat we het ponton niet konden vinden en besluit om nog even uit te duiken. Een paar minuten later zie ik het zwarte gevaar ineens opdoemen in de mist. Ik duik een rondje langs te reling en vind nog een brede ringsprietslak. Ik wil een foto maken, maar zit helaas verschrikkelijk te tobben met het scherpstellen en de flitser. Het wil maar niet lukken. Mijn handen zijn na 75 minuten in het water van 5 graden behoorlijk fris, doordat de schaften steeds opengeduwd worden en er vers water in loopt. Ik ben er helemaal klaar mee en duik in straf tempo naar de trap. Bij de auto zit ik nog minuten lang te hannesen om de nog iets te krappe nekseal (latex) weer over mijn hoofd te krijgen. Met mijn koude vingers heb ik niet heel veel controle en gevoel. Wel weer heerlijk droog gedoken en zeven zonnetjes mogen afvinken in onze laatste duik van het jaar. Op naar een droog 2021!
