Het is half maart en eindelijk kunnen we weer een keer het Zeeuwse water in. Begin november was de laatste keer. Diverse blessures en lichamelijke ongemakken zorgden er steeds voor dat we niet het water in konden. We vullen onze flessen bij Waterworld en rijden richting Dreischor. We hebben zin in een simpel duikje met goed zicht en veel slakjes. Volgens de diverse berichten is dit momenteel ‘the place to be’. Het is rustig, met drie auto’s op deze doordeweekse dag. We kleden ons om en wandelen richting de steiger. Niet veel later zakken we onder. Prima zicht en het water is nog steeds ruim acht graden. We scharrelen even rond tussen de meest westelijke rifbollen. Mariëlle gaat met de tergipes aan de slag. Ik speel even kiekeboe met een blonde grondel in een oester. Leuk dat ik overal de driekant kokerworm tegenkom. Uiteraard ook weer talloze groene wierslakken en nog wat plooislakken. We gaan even wat vaart maken, want we willen richting het voormalige kasje. Op ons gemak duiken we over het zand richting de kas. Mariëlle komt naar me toe en laat me haar computer zien. Oops, batterijen op, tja dat ding had ook al ruim vier maanden niets liggen doen. Ik laat haar de diepte en tijd zien en we duiken verder. We zijn op bekend terrein en één computer is voldoende. Even later komen we bij de ingestorte kas, die vol zit met de schitterende brede ringsprietslakken. Bovenop zitten de slakken heerlijk te eten en Mariëlle probeert er een mooie close-up van te maken. Ik geniet van het mooie zicht en de andere slakken. Kom op het frame ook een kleine vlokslak tegen. We liggen er alweer 40 minuten in en de tijd gaat snel. Mariëlle vraagt of ik de camera wil en geeft hem over. Ik kijk weer op mijn computer en zie dat het scherm knippert en trilt en steeds terug springt naar 1 januari. Batterijspanning is heel laag. Gatfer, hoe is het mogelijk twee computers die er binnen een half uur mee stoppen. We besluiten dat het niet echt handig is om hier nu te blijven en duiken terug over het zand richting de rifbollen. Lucht zat, maar super irritant om je computer niet te hebben. Hoe diep, hoe lang, ik besef dat je ongemerkt toch veel op dat ding kijkt. Op het zand nog diverse kleine vlokslakken en een aantal brede ringsprietslakken. We blijven een xx minuten hangen zodat ik mijn plaatjes kan schieten. Met 70 bar zijn we weer bij de rifbollen. Ik wil nog even langs bij de blonde grondel in de oester. Na even zoeken heb ik hem weer gevonden. We spelen weer kiekeboe en met een paar leuke plaatjes op zak doen we een veiligheidsstop. Hoe diep en hoe lang zullen we nooit weten. Tevreden kleden we ons om, vullen de flessen weer en maken alweer plannen voor volgende week.
Een week later blijkt dat er voorlopig geen duikdagje meer aan zit te komen. De veiligheidsregio Zeeland wil toeristen en dagjesmensen niet meer naar Zeeland zien komen. Een logisch vervolg op de steeds strenger worden maatregelen in Nederland. We hebben dus tijd tijd genoeg om die batterijen te laten vervangen. Hopelijk duurt onze volgende duikstop niet weer vier maanden. Wij bergen onze spullen voorlopig weer op en hopen dat alle maatregelen zullen helpen het virus onder controle te krijgen, maar gezien de enorme explosie op onze aardbol gaat dat nog weken of maanden duren. Komende weken wordt het thuis visjes in de vijver en ons aquarium kijken.
