Vandaag heeft Timo een vrije dag van school (studiedag voor de leraren). Een mooi
moment om voor hem de duikskills weer eens op te halen. Handig voor als we over zes
weken op Bali zullen zitten. Voor ons is dit inmiddels de vierde maal duiken in Todi. Na
onze eigen spullen even gespoeld te hebben en voorzien te zijn van een jacket, fles en
loodpockets stappen we het warme zoete water in. Timo heeft het trimmen e.d. niet
verleerd en na maanden niet gedoken te hebben is hij direct weer als een vis in het
water. Na hem vijf minuten bekeken te hebben besluit ik me de concentreren op de
vissen en foto’s. Vissen fotograferen is toch een vak apart. Ze zijn zo onrustig en timing
is cruciaal. Ik probeer me te focussen op de vissen, waar we nog geen foto van hebben
in de vorige TODI-duiken. De arowana’s en de kogelvissen laten we dit keer me rust. De
tijd vliegt voorbij en na 40 minuten gaan we weer even praten in de babbelbox in het
midden van het bassin. Tevens nog even de diepte in om de 10 meter nog op de
computer te krijgen. Helaas ligt er op het diepste punt ook een dode vis. Het beest is
nog helemaal intact en heeft dus vrij recent het loodje gelegd. De laatste 15 minuten
spelen we nog even met de onderwaterraket en doen we allerlei trimoefeningen door
de diverse hoepels die er hangen. Op het moment dat we eruit gaan, zie ik onder de
trap twee vissen die met elkaar aan het vechten zijn. Gedurende een tweetal minuten
duwen ze de lippen als een soort zoenen tegen elkaar en proberen elkaar hard weg te
duwen. Na 68 minuten is het even vaart maken om binnen de twee uur weer buiten te
staan. Alle spullen de auto in, nog even een TODI-stempeltje scoren en dan heerlijk een
hapje eten in het ondergelegen restaurant. De mijnwerkersmaaltijden zijn echt heerlijk.
Bali we zijn er klaar voor!
Helaas blijkt twee weken later dat door het Corona-virus onze duikvakantie naar Bali
geannuleerd wordt. Volkomen terecht in deze crisis, maar het blijft natuurlijk wel heel spijtig.
Niet alleen voor ons, maar misschien nog wel het meest voor de lokale mensen op Bali.
Voor de mensen is niet echt een vangnet, zoals bij ons in Nederland.
