Vandaag weer terug naar Zoetersbout. Het is heerlijk weer en we kwamen er van de week achter dan we vorige week eigenlijk een ander zeepaardje hebben gevonden dan we dachten. De modderbende van het aardappelrooien is gelukkig verdwenen. We kleden ons snel om en als ik de camera pak kom ik er achter dat onze beide duiklampen nog op het aanrecht staan. Super stom, dat wordt lekker zoeken zonder lamp. Met z’n tweëen zoeken in het licht van het pilotlampje van de flitser. Het water ziet er helder uit en met hoogwater is het super eenvoudig te water gaan. Het zicht is een stuk beter dan vorige week. Heerlijk zo’n vier tot vijf meter. Watertemperatuur wordt met tien graden wat fris. We zwemmen stevig door. Het zicht zonder lamp valt reuze mee. We komen bij het tentje aan en ik zie het gele knaapje direct zitten. Dat is wel heel snel. Mariëlle gaat foto’s maken en ik geef aan dat ik op zoek ga naar het tweede paardje en dat ik weer terug kom als ik hem hopelijk heb gevonden. Ik zwem het schemerige water in en denk aan mijn lamp die op het aanrecht staat. Even later zie ik de schimmen van de volgende sepiastokken. Mooi, in ieder geval snel gevonden. Ik zoek van boven naar beneden de eerste stok af en warempel, binnen een minuut zie ik een donker zeepaardje. Dit diertje zit behoorlijk weggedoken. Ik duik weer terug naar Mariëlle, maar die is heel geconcentreerd bezig dus ik ga weer terug naar mijn donkere vriend. Hij is inmiddels opgeschoven en zit wat beter. Ik besluit het diertje eens te meten met mijn schaalliniaal die ik altijd bij me heb, maar eigelijk nooit gebruik. Globaal lijkt het diertje ruim 8 cm te zijn. Ik ga weer naar Mariëlle toe en breng haar vervolgens naar het donkere paardje. Zelf zwem ik weer terug en meet nu het gele exemplaar. Deze is rond de 10 cm. Met mijn loep kijk ik goed hoe het diertje beweegt en eet. Het diertje is onverstoorbaar. Misschien toch niet zo slecht dat we de lampen zijn vergeten. We wisselen nog een paar keer, maar het gele zeepaardje blijft leuker en is een stuk actiever. Na 45 minuten geeft Mariëlle aan dat het prima is en we pendelen rustig terug naar de nol. Na 50 minuten geeft Mariëlle aan dat ze het koud heeft. Ze geeft me de camera en ik besluit dat ik weer terug ga naar de zeepaardjes. Bij het tentje aangekomen is het gele zeepaardje weg. Hoe is het mogelijk? Ik zoek de stokken af, maar geen paardje. Ineens komt meneer van achter mij aan zwemmen. Ik ben verbaasd en volg het diertje. Snel breng ik de camera in gereedheid. Snel de snoot eraf, de tijd is krap, want zo zit hij weer om het stokje. Ik kan twee plaatjes schieten en ze lijken qua belichting best oké. Tevreden over mijn foto van het zwemmend zeepaardje volg ik het diertje. Hij heeft weer op een van de stokjes plaats genomen en lijkt een gesprek te zijn begonnen met een bruine plooislak. Waar zouden ze het over hebben, denk ik? Zodadelijk verklapt hij waar zeepaardjes in de winter heen gaan. Ik probeer mee te luisteren, maar ik spreek helaas de taal niet. Ik maak maar een foto van deze conversatie en peddel weer terug naar de instap. We hebben weer genoten van onze mooie onderwaterwereld.
