Bij de oostelijke trap gaan we direct naar links en we laten ons afzakken tot een meter of zeventien. Het rif is erg levendig en het water super helder. Uiteraard zijn de paarse kokerwormen en de harlekijnslakken weer overvloedig aanwezig. Onderweg ook diverse sepia’s en botervis. Op de vlakte aangekomen neemt het brokkelster-gehalte drastisch toe. Verder ook veel spons en de wulk is ook weer terug van weggeweest. Systematisch zoeken we naast elkaar de bodem af. Dit is alweer de derde duik dat we op zoek gaan naar de nieuwe rode zakpijp, die hier veel zou moeten zitten. In eerste instantie was ons zoekbeeld niet helemaal goed, omdat we dachten dat de zakpijp veel groter was. We zoeken iets wat eigenlijk maar 5 mm tot 1 cm groot is. Na 20 minuten baal ik een beetje. Waarom vindt iedereen dat beestje en wij niet. Nog in dezelfde minuut zwaait Mariëlle met haar lamp. Hebbes en inderdaad ze heeft het zakpijpje gevonden. Top, en eigenlijk is het nog kleiner dan ik dacht. Terwijl Mariëlle foto’s maakt om onze eerste vondst vast te leggen vind ik er nog twee. Yes, het zoekbeeld zit nu goed ik mijn hoofd. Uiteindelijk vinden we er samen zeven. Prima score na twee weken niets. Mariëlle zit op 100 bar en we besluiten de vlakte weer te verlaten om nog even naar het zeepaardje te gaan zoeken. Als we weer bij de tentjes zijn is duidelijk dat het paardje er ook is. Er liggen twee duikers te kijken. Helaas gebruiken ze hun vingers bij het kijken. Zeepaardjes zitten natuurlijk vaak achterste voren als je van die sterke lampen gebruikt. Doet me een beetje pijn als ik zie dat ze het beestje in de goede richting duwen. Gelukkig gaan ze gelijk weg als wij ons naast hen laten zakken. Het paardje zit erg ineengekrompen achter twee stokken verscholen. We kijken even, maar een foto zit er niet in. Inmiddels komen er ook weer nieuwe duikers aan, die heel enthousiast zijn als we hen het paardje aanwijzen. Wij laten het beestje maar met rust en zwemmen ondiep op ons gemak richting de instap. De ondiepe wierzone is met hoogwater altijd erg mooi, zeker als het zicht 5 meter bedraagt. Met alweer ruim een uur geeft Mariëlle aan dat ze eruit gaat. Ik neem de camera over en geef het teken dat ik nog even terug naar het zeepaardje wil. Een kwartiertje rust zal het beestje wel goed hebben gedaan hoop ik. Een paar minuten later ben ik weer bij het tentje. Het paardje zit weer wat hoger en rechterop. Ik maak een testfoto op het zand en wacht mijn kans af. Een volledige foto had ik een paar weken terug al gemaakt. Nu wil ik alleen zijn koppie. Een paar minuten later krijg ik mijn kans. Na een paar foto’s draait hij of zij weer weg. Ach, het is prima zo denk ik. Inmiddels hangen er alweer vier duikers boven me. Dit is me te onrustig.
